In een podcast van de Volkskrant blikken wetenschapsredacteur Ellen de Visser en fotograaf Linelle Deunk terug op hun reportage over vier mensen met ernstige post-COVID. Ze vertellen hoe groot de impact van de reportage was op de patiënten zelf. Meedoen aan deze reportage kostte hen zoveel energie dat sommigen er soms zelfs weken van moesten herstellen.
Voor Linelle Deunk vroeg het fotograferen om een volledig andere manier van werken. Elk bezoek werd tot in detail voorbereid. Wat kan iemand aan? Hoe lang mag het duren? Welke prikkels moeten worden vermeden? Er was geen ruimte voor improvisatie of lange gesprekken. Soms kon er slechts enkele minuten worden gewerkt, met rustmomenten tussendoor. “Je duikt heel kort, maar heel diep iemands leven in,” vertelt ze.
Wat Ellen de Visser vooral raakte, was hoe onvoorstelbaar het leven van deze patiënten is voor wie het niet kent. Mensen die vrijwel volledig in isolement leven, gevangen in een lichaam dat nauwelijks nog energie levert. De podcast maakt invoelbaar hoe onzichtbaar deze groep is. Juist doordat zij zich grotendeels achter gesloten deuren bevindt, verdwijnen zij gemakkelijk uit beeld. Dat gebrek aan zichtbaarheid draagt bij aan het beperkte begrip en de geringe maatschappelijke en politieke aandacht.
Voor De Visser en Deunk was het maken van deze reportage confronterend. Het dwong hen om zich te verplaatsen in een werkelijkheid die moeilijk te bevatten is. Om niet over deze mensen te spreken, maar met hen, op hun tempo, binnen hun grenzen.
De podcast onderstreept daarmee hoe belangrijk het is om deze verhalen te blijven vertellen. Om te laten zien wat post-COVID in het dagelijks leven betekent, en wat het doet met iedereen die er van dichtbij mee te maken krijgt.
De podcast van de Volkskrant is te beluisteren via: Leven in een donkere kamer: voor de allerziekste postcovid-patiënten is geen goede hulp | de Volkskrant